Μαχλέπι, μαστίχα, αλεύρι σκληρό για τσουρέκια, "Robin να πάρεις και η μαγιά να είναι ZANAE για να πετύχουν" τα λόγια της μαμάς μου ηχούν ακόμα στα αυτιά μου.
Και η εικόνα αναλλοίωτη στο χρόνο, να ζυμώνει τα τσουρέκια σε μια τεράστια σκάφη. Να τα ζυμώνει τόσο πολύ που να πονάν τα χέρια της. Όταν άρχισα να μεγαλώνω το κάναμε εναλλάξ. Λίγο εγώ, λίγο εκείνη.
Και φέτος είμαστε έτοιμες να γεμίσουμε μυρωδιές το σπίτι. Η μαμά μου, η κόρη μου, η ανιψιά μου και εγώ. Τρεις διαφορετικές γενιές ενωμένες σε μία παράδοση που κρατά χρόνια! Μια γλυκιά ιεροτελεστία που, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική πίστη και τον συμβολισμό που κουβαλά, αποτυπώνεται στις μύτες μας, στις καρδιές μας, στους τοίχους των σπιτιών μας.
Μερικές φίλες μου λένε ότι τα έτοιμα τσουρέκια είναι πιο νόστιμα από τα σπιτικά.
Διαφωνώ τελείως!
Γιατί το σπιτικό τσουρέκι δεν είναι απλά ένα τσουρέκι. Είναι η μαμά που δίνει οδηγίες στο μικρό κοριτσάκι, είναι η μαγεία της χημείας που γίνεται αντιληπτή παρακολουθώντας το να φουσκώνει, είναι η μυρωδιά, αχ, αυτή η μυρωδιά που χαράζεται ανεξίτηλα στη μνήμη σου.
Και αυτά τα παιδικά χεράκια όταν προσπαθούν να πλέξουν το ζυμάρι- μικρά και αδέξια, δίπλα στα χέρια της μαμάς και της γιαγιάς, τι υπέροχη συμφωνία που κάνουν όλα μαζί.
Ακόμα και το αποτυχημένο σπιτικό τσουρέκι έχει την ιστορία του. Θα φουσκώσει όπως πρέπει; Θα κρατηθούν οι πλεξούδες του; Κι αν όχι, τι φταίει; Η συνταγή, το αλεύρι; «Σου το είπα ότι την έκανες πολύ σφιχτή τη ζύμη». Η απογοήτευση, ο μικροκαβγάς, οι συμβουλές, η διαχείριση της αποτυχίας.
Την πρώτη φορά που πέτυχα τα τσουρέκια το συναίσθημά μου ήταν ανάλογο της επιτυχίας στις εξετάσεις του Lower! Πόσο τα καμάρωνα, σχεδόν δεν το πίστευα ότι ήταν δικό μου δημιούργημα! Κι όταν έβλεπα την ευχάριστη έκπληξη στα μάτια αυτών που τα γεύονταν, όλη η κούραση που προηγήθηκε εξαφανιζόταν ως δια μαγείας.
Αυτές οι μικρές παραδόσεις μοιάζουν σαν ένα είδος συναισθηματικής κόλλας. Μιας κόλλας τόσο δυνατής που στα 18 μου το αγόρι μου περίμενε πρώτα να φουσκώσουν τα τσουρέκια και μετά να βγούμε! Βέβαια αυτό το αγόρι έγινε άντρας μου, οπότε μάλλον άξιζε η αναμονή...
Κάθε χρόνο τα τσουρέκια αποτελούν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της οικογενειακής μας παράδοσης.
Κάθε χρόνο υπάρχει πάντα λίγη γκρίνια πριν και λίγη γκρίνια κατά τη διάρκεια, όπως αναμενόμενα επιφέρει η σύμπραξη τριών γενεών.
Και όπως κάθε χρόνο, Μ. Πέμπτη, έτσι και σήμερα πήγα και αγόρασα τα υλικά.
"Robin να πάρεις και η μαγιά να είναι Ζάναε για να πετύχουν!". Το θυμάμαι, μαμά!
*Αυτή είναι η συνταγή μας:
Τα υλικά που χρειαζόμαστε:
2 1/2 κιλά αλεύρι σκληρό
300 γρ. βούτυρο αγελάδος
750 γρ. ζάχαρη
6 αυγά
600 ml γάλα
1 φακελάκι κακουλέ
1 φακελάκι μαχλέπι
2 κομματάκια μαστίχα
μια πρέζα αλάτι
ξύσμα πορτοκαλιού
180 γρ. νωπή μαγιά
Πώς τα φτιάχνουμε:
1.Ανακατεύουμε 500 γρ. αλεύρι και 1 1/2 ποτήρι χλιαρό νερό με τη μαγιά να γίνει πολτός πηχτός. Αφήνουμε το προζύμι 1 ώρα περίπου σε ζεστό χώρο για να φουσκώσει.
2.Ζύμωμα:
-Λιώνουμε τη ζάχαρη στο χλιαρό γάλα.
-Ανακατεύουμε το υπόλοιπο αλεύρι με λίγο αλάτι, κακκουλέ, μαχλέπι και το ξύσμα.
-Δημιουργούμε μια λακούβα στη μέση και βάζουμε το προζύμι.
-Λιώνουμετο προζύμι προσθέτοντας το μείγμα με το χλιαρό γάλα και τη ζάχαρη.
-Ρίχνουμε τα αυγά αφού τα έχουμε χτυπήσει.
-Ζυμώνουμε όλα τα υλικά βουτώντας τα χέρια μας στο λιωμένο- χλιαρό βούτυρο, έως ότου το μείγμα ζυμωθεί καλά και τελειώσει το βούτυρο (τουλάχιστον 30 λεπτά ζύμωμα).
-Το σκεπάζουμε καλά για 2-3 ώρες για να φουσκώσει σε θερμοκρασία χώρου (30-35 βαθμούς).
3.Αφού φουσκώσει το ζυμάρι, πλάθουμε σε πλεξούδες.
-Τα τοποθετούμε σε ταψί με λαδόκολλα και τα αφήνουμε μισή ώρα να φουσκώσουν.
4.Αλείφουμε με πινέλο το χτυπημένο αβγό μαζί με λίγο νεράκι.
-Πασπαλίζουμε με φιλέ αμύγδαλο ή σουσάμι.
-Αν θέλουμε, τοποθετούμε στη μέση ένα κόκκινο αβγό.
5.Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180ο C για 30 - 40 λεπτά (ανάλογα με τον φούρνο).
Καλή επιτυχία! (που την έχετε σίγουρη!)
