Θυμάμαι πριν από αρκετό καιρό, είχε έρθει στη δουλειά ένα παιδάκι περίπου τριών ετών. Ένα κοριτσάκι, που έτυχε μερικές φορές να του πω παραμύθια και τα όμορφα ματάκια του άστραψαν από εξυπνάδα κι ενθουσιασμό.
Είναι ένα παιδάκι, από εκείνα που παρακολουθούν κάθε σου κίνηση και ζυγίζουν κάθε σου λέξη εάν είναι αληθινή ή όχι.
Είχαμε τον χρόνο και τη διάθεση να πούμε πολλά και ενθουσιάστηκε όταν της ζήτησα να με βοηθήσει. Δε το αρνήθηκε, ούτε δυσανασχέτησε που θα σταματούσε αυτό που έκανε για να βοηθήσει εμένα. Την ευχαρίστησα και της είπα πόσο πολύτιμη ήταν η βοήθειά της εκείνη τη στιγμή.
Λίγο πριν φύγει, μού έστειλε φιλάκια από μακριά. Να κολλήσουν πάνω μου παντού. Να έχω κάτι δικό της να τη θυμάμαι.
Κάποια στιγμή της λέω «δώσε μου ένα φιλάκι να το βάλω στην τσέπη μου, να την κλείσω και να έχω τα φιλιά σου μαζί μου πάντα». Μου έδωσε δύο, για να βάλω και στις δυο μου τσέπες! Να γεμίσω δικά της φιλάκια και κάθε φορά που θέλω ένα, να ανοίγω την τσέπη μου και να παίρνω.
Σήμερα φόρεσα το ίδιο μπουφάν και ξέρω πως θα φανεί αστείο, αλλά δεν άνοιξα καμία τσέπη, μη τύχει και χάσω τα πολύτιμα δώρα της. Όταν τη δω ξανά, θέλω να της πω πως πραγματικά τα πρόσεχα. Πως έκανε αρκετό κρύο κι ήθελα να ζεστάνω τα χέρια μου, βάζοντάς τα στις τσέπες, αλλά δεν το έκανα.
Για τα παιδιά είναι πολύ απλό να κλείσουν τα φιλιά τους σε μια τσέπη, να πουν σ’ αγαπώ με ένα βλέμμα, να σε παρασύρουν στα ταξίδια τους με ένα αθώο σχόλιο. Θεωρούν πως η αγάπη χωράει παντού.
Μέχρι χθες, κι εγώ πίστευα πως η αγάπη χωράει μέσα σε αγκαλιές, σε όμορφα λόγια, σε όμορφες στιγμές. Τώρα ξέρω πως χωράει και μέσα στις δυο τσέπες του μπουφάν μου.
Πόσα πράγματα μαθαίνουμε από τα παιδιά, κι ας λέμε οι μεγάλοι πως εμείς είμαστε οι δάσκαλοι. Λέξεις που αποτυπώσαμε πάνω στις λευκές σελίδες για να μην τις ξεχνάμε.
Τα πρέπει και τα καθώς πρέπει μας, στολισμένα με φράσεις περίεργες. Τις υποχρεώσεις μας, που κάνουν τις μέρες να κυλούν πιο γρήγορα και τελικά να μην προλαβαίνουμε να πραγματοποιήσουμε κανένα από τα παιδικά μας όνειρα. Τους λογαριασμούς μας, προσθέτοντας προβλήματα, αφαιρώντας όμορφες αναμνήσεις, πολλαπλασιάζοντας τις ανήσυχες ημέρες μας και διαιρώντας τα ήσυχα βράδια μας.
Τα παιδιά όμως αποτυπώνουν στις λευκές σελίδες της ψυχής μας, το πραγματικό νόημα της ζωής που είναι τόσο απλό και τόσο μικρό, όσο τα δύο φιλιά της γλυκιάς μου Άννας-Μαρίας.
