Είναι πολλές οι οικογένειες που όλο τον χειμώνα βλέπονται λίγες ώρες την εβδομάδα, λόγω υποχρεώσεων. Μια από αυτές τις οικογένειες είναι κι η δική μου.
Ο σύζυγος εργάζεται πολλές ώρες, τα παιδιά μεγάλωσαν κι οι υποχρεώσεις τους έχουν πολλαπλασιαστεί κι έτσι δύσκολα βρίσκουμε ώρες συνάντησης.
Περιμένουμε όλοι μας, λοιπόν, τις καλοκαιρινές διακοπές όπου για λίγες ημέρες θα είμαστε όλοι μαζί δίχως το άγχος και το τρέξιμο του χειμώνα.
Η πρώτη μέρα των διακοπών μας είναι κάπως έτσι:
-Καλημέρα σας, κύριε Σπύρο. Πολύ χαίρομαι που θα μοιραστείτε τις ολιγοήμερες διακοπές σας μαζί μας.
-Καλημέρα, κυρία Δήμητρα. Η χαρά είναι όλη δική μου. Όλο το χειμώνα περίμενα αυτές τις λίγες ημέρες. Βλέπω τα μαλλάκια σας έγιναν λίγο πιο γκρίζα από πέρυσι αλλά παραμένετε πάντα κομψή και γοητευτική.
-Ω, σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Θεωρώ κι εγώ πως μου ταιριάζουν παρότι είχα τις ενστάσεις μου στην αρχή. Να σας συστήσω όμως και τα υπόλοιπα μέλη της παρέα μας. Είναι τα δύο μας τέκνα, ο Ηλίας κι η Γεωργία.
-Πω πω, πώς μεγαλώσατε έτσι!
-Για τα μαλλιά τους το λέτε; Ε, είναι η μόδα βλέπετε. Τι να κάνουμε! Όσο πιο μακριά τα μαλλιά, τόσο περισσότερη η γοητεία. Έτσι είναι. Αλλάζουν οι καιροί, κύριε Σπύρο μου.
-Μα, όχι φυσικά. Δεν εννοούσα για τα μαλλιά τους αλλά για το μπόι τους. Μεγάλωσαν, ψήλωσαν, ομόρφυναν. Είναι υπέροχα!
Μέρα με τη μέρα γνωριζόμαστε ξανά από την αρχή και συνειδητοποιούμε ότι μέσα σε ένα χρόνο έχουμε αλλάξει. Τόσο στην εμφάνιση, όσο και στον χαρακτήρα.
Παλαιότερα με στεναχωρούσε, μετά με θύμωνε και τώρα πια το έχουμε συνηθίσει όλοι μας.
Δύσκολες αυτές οι αλλαγές της ελληνικής κοινωνίας όπου παρασέρνουν κι εμάς και τα παιδιά μας. Που μας υποχρεώνουν να χάνουμε στιγμές από την καθημερινότητα με τους δικούς μας ανθρώπους και να περιμένουμε μόνο λίγες ημέρες το καλοκαίρι για να ζήσουμε όσα δεν προλάβαμε έναν ολόκληρο χειμώνα.
Λίγος ο χρόνος για μια οικογένεια.
Κι όμως, όταν θέλουμε όλα γίνονται. Όταν υπάρχει καλή θέληση αυτές οι λίγες ημέρες μπορούν να γεμίσουν αναμνήσεις που θα κρατήσουμε ως καύσιμο για τις «κρύες» ημέρες του χειμώνα.
Τότε που θα κρυώνει η ψυχή μας από τη μοναξιά, θα θυμόμαστε τις ώρες μας στη θάλασσα, στο ταβερνάκι το βράδυ, στο λούνα παρκ, στο παγκάκι τρώγοντας παγωτό που έλιωνε στα χέρια.
Όταν ο ουρανός θα είναι γεμάτος πυκνά σύννεφα γεμάτα βροχή και κρύο, θα θυμόμαστε το αυγουστιάτικο φεγγάρι που είδαμε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Όλα γίνονται, αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί να έχουμε κατά νου να γεμίσουμε τη δεξαμενή της ψυχής μας με το πολύτιμο καύσιμο αυτών των λίγων ημερών.
