Η κόρη μου φέτος πηγαίνει ΣΤ΄Δημοτικού και η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί από πέρσι διαβάζει εντελώς μόνη της. Οκ, σχεδόν "εντελώς".
Καμιά φορά όταν έχει μια απορία έρχεται και μου ζητάει τη βοήθειά μου. Σίγουρα όμως δεν της αρέσει καθόλου να τη ρωτάω "διάβασες;", "τελείωσες;", "σίγουρα διάβασες;". Ερωτήσεις που όλες οι μαμάδες κάνουμε για να σιγουρευτούμε ότι το παιδί όντως έκανε τα μαθήματά του- ναι, ακόμα και όταν από το σχολείο μας έχουν διαβεβαιώσει πως ο μαθητής ή η μαθήτρια τα πάει εξαιρετικά...
Είμαι εκεί, λοιπόν, όποτε χρειαστεί κάποια βοήθεια. Πρέπει όμως να τη βοηθάω; Μάλλον όχι. Κι έτσι καταλήγει στο να πει: "Θα ρωτήσω την κυρία αύριο" ή "Θα πω στην κυρία ότι δεν το έχω καταλάβει".
Ε, ναι. Η κυρία πρέπει να το αναλάβει αυτό. Εγώ ποια είμαι; Εγώ είμαι η μαμά, και αναλαμβάνω όλα τα άλλα, εκτός από τα θέματα μάθησης, σωστά;
Νομίζετε ότι είμαι σκληρή, πως δεν με νοιάζει "πώς θα πάει" το παιδί την επομένη στο σχολείο ή μήπως ότι βαριέμαι να ασχοληθώ μαζί της;
Μήπως δεν το έκανα τα προηγούμενα χρόνια; Φυσικά και το έκανα. Στην Α΄, τη Β΄, την Γ΄. Στην Δ΄ ο κύριος μάς το εξήγησε από την αρχή: Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να διαβάζουν μόνα τους. Και αυτό υπήρξε το μεταβατικό στάδιο για την Ε', για να φτάσουμε στο σήμερα. Η καρέκλα της μαμάς έχει φύγει από το παιδικό γραφείο και έχει ξαναγυρίσει στο σαλόνι.
Εσείς κάθεστε δίπλα στο παιδί, στην εξτρά καρέκλα του γραφείου του και του διορθώνετε τα λάθη ή μήπως έχετε πάρει και μερικά βοηθήματα;
Διάβασα κάτι πολύ εύστοχο σε ένα κείμενο γραμμένο από καθηγητή φυσικό: «Ο γονέας είναι η πρώτη μορφή παραπαιδείας». Πόσο σωστό. Ναι, εμείς είμαστε το πρώτο του φροντιστήριο, κι όταν μεγαλώνει λίγο και εμείς δεν τα καταφέρνουμε ή μας πέφτουν πολλά, πάμε το παιδί σε ένα κανονικό φροντιστήριο. Υπέροχη παραπαιδεία, δεν θα πεθάνεις ποτέ.
Μόνο που όταν το παιδί ξέρει πως έχει σίγουρη τη βοήθεια στο σπίτι:
1. Δεν το νοιάζει και τόσο πολύ να προσέξει στο μάθημα ή να εκφράσει τις απορίες του. Αφού θα του τα εξηγήσει όλα η μαμά ή ο μπαμπάς. Όλα οκ.
2. Είναι σαν να ξεγελάμε τον δάσκαλο ή τη δασκάλα. Που σύντομα θα καταλάβει ότι η όλη εικόνα ήταν ψευδής αλλά μέχρι τότε θα έχει χάσει πολύτιμο χρόνο στο να βοηθήσει ουσιαστικά ένα παιδί που έχει ανάγκη.
3. Ο γονιός που κάθεται και αφιερώνει άπειρες ώρες στο διάβασμα του παιδιού του είναι λογικό να έχει απαιτήσεις τόσο από το ίδιο το παιδί όσο και από τον εκπαιδευτικό. Και καμιά φορά γίνεται υπερβολικός και υπέρ το δέον αυστηρός. Κι έτσι έχουμε παιδιά που θέλουν να είναι καλοί μαθητές μόνο και μόνο για να μην απογοητεύσουν τους γονείς τους.
4. Όταν ο γονιός επιλέγει να γίνεται για κάποιες ώρες δάσκαλος ή δασκάλα, χάνει πολύτιμο χρόνο από το να είναι ένας γονιός που χαίρεται να παίζει με το παιδί του. Αυτές τις ώρες θα μπορούσαν να διαβάσουν μαζί ένα βιβλίο, να δουν μια ωραία ταινία, να παίξουν ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι.
5. Ο γονιός που διαβάζει το παιδί του δεν σημαίνει ότι ξέρει να το κάνει και σωστά. Ότι ξέρει να εξηγήσει στο παιδί τα πάντα, ή με τον σωστό τρόπο ώστε εκείνο να αγαπήσει τη μάθηση. Ή τελικά να την αντιμετωπίσει ως μια απλή παπαγαλία.
6. Το παιδί δεν αναπτύσσει την κριτική σκέψη και έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι ο γονιός του θα είναι πάντα εκεί, ένα αποκούμπι, ένα δεκανίκι, μια χείρα βοηθείας σε ό,τι εκείνο θα έπρεπε να φέρει εις πέρας μόνο του.
Εντέλει, θέλουμε καλούς μαθητές με Άριστα σε όλα ή θέλουμε ευτυχισμένα παιδιά που θα εξελιχθούν σε ισορροπημένους ενήλικες; Μην ψάξετε σε λυσάρι την απάντηση, την ξέρετε ήδη.
