«Πω, πω, πολύ δύσκολο παιδί! Και στο σχολείο και στο σπίτι, δεν μπορεί κανείς να το κάνει καλά!». Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι πίσω από ένα «δύσκολο» παιδί κρύβεται ένας γονιός (ή και δύο) ανίκανος να προσφέρει αγάπη;
Ένας γονιός που ενδεχομένως στερήθηκε και ο ίδιος αγάπη, που οι δικοί του γονείς ποτέ δεν στάθηκαν δίπλα του, δεν του έδωσαν μια αγκαλιά. Και τώρα, να που τώρα κάνει και αυτός τα ίδια στο δικό του παιδί. Γίνεται ένας νάρκισσος γονιός.
Τι σημαίνει όμως αυτό; Τι κάνει ο νάρκισσος γονιός;
- Κοιτάζεται συνεχώς στον καθρέφτη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κοιτάζει τον εαυτό του και μόνο, και δεν βρίσκει ποτέ χρόνο για να εκφράσει την αγάπη του στο παιδί του.
- Δεν συντονίζεται με τον συναισθηματικό κόσμο του παιδιού και χάνει σε καθημερινή βάση τα συναισθήματά του.
- Στη συμπεριφορά του παιδιού δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να καθρεπτίζει τον εαυτό του.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της ναρκισσιστικής συμπεριφοράς ενός γονέα;
Το παιδί νιώθει ότι οι γονείς του δεν το αγαπούν, δεν νοιάζονται, έχει ενοχές, πιστεύει ότι αυτό φταίει για την κατάσταση, ότι κάτι έκανε, ότι δεν είναι καλό παιδί.
Πως δεν είναι αρκετά καλό. Δεν είναι άξιο να αγαπηθεί. Νιώθει πάντα ανεπαρκές να ικανοποιήσει τον γονιό ή πολύ αδύναμο για να τον κάνει να το αγαπήσει.
Τραύματα που δεν είναι εμφανή αλλά πονάνε και διαρκούν περισσότερο από τα εμφανή. Τραύματα που βγαίνουν όμως στην επιφάνεια, στο σχολείο, στο σπίτι, στην ταμπέλα του «δύσκολου» παιδιού.
Ας μην βιαζόμαστε να κρίνουμε τους γύρω μας. Και όταν γινόμαστε γονείς, ας μάθουμε ναι μεν να φροντίζουμε τον εαυτό μας, θέτοντας όμως πάντα προτεραιότητες.
Και τα παιδιά ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε προτεραιότητα. Στη φροντίδα και την αγάπη.
