«Καλά, φασολάκια έχουμε;! Τα μισώ! Γιαγιά, θα μου τηγανίσεις πατατούλες;». Πόσες φορές το έχετε ακούσει να το λέει το παιδί σας;
Είναι αυτές οι άσχετες στιγμές που η γιαγιά γίνεται ο δικηγόρος των παιδιών, ο συνένοχος στο έγκλημα της τηγανητής πατάτας και η γλυκιά μορφή που ποτέ δεν λέει «όχι».
Πριν χρόνια σε μια σχολή γονέων όπου συμμετείχα, ένας ομιλητής μάς είχε πει πως δεν είναι κακό για ένα παιδί που βλέπει σπάνια τη γιαγιά, να την αισθάνεται έτσι. Δε γίνεται να είναι όλοι αυστηροί μαζί του. Πρέπει να υπάρχει και μια μορφή που, μερικές φορές, αξίζει να γίνει συνεργός σε κάποια σκανταλιά!
Αλήθεια τώρα, και ποια γιαγιά δεν έχει κάνει «αμαρτωλές» πατατούλες για το εγγονάκι της;
Όταν διαφωνώ με τα παιδιά μου και είναι παρούσα η μαμά μου, ποτέ δεν επεμβαίνει. Μετά όμως σίγουρα θα μου πει τη γνώμη της, η οποία κατά έναν περίεργο τρόπο, πάντα διαφέρει εντελώς από τη δική της αντίδραση όταν ήμουν εγώ στην ηλικία των παιδιών μου.
«Τι το μαλώνεις το παιδί που έχασε πάλι το μολύβι του, την ξύστρα και τη μισή κασετίνα;»
Και θυμάμαι τις φορές που εγώ έχανα το ένα και μοναδικό μολύβι μου και γινόταν πανικός στο σπίτι. Η ίδια γυναίκα ήταν εκείνη που έλεγε «Γιατί δεν είσαι υπεύθυνη με τα πράγματά σου;»
«Ε, αφού δεν τα τρώει στα φασολάκια, νηστικό να μείνει; Έρεψε από την πείνα!»
Εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να φάω κάτι άλλο πέραν του φαγητού που είχε μαγειρέψει. Η ατάκα ήταν: «Αυτό είναι το φαγητό για σήμερα και τέλος». Η αλήθεια είναι όμως πως δεν υπήρχε και κάτι άλλο για να φάμε, οπότε ή φασολάκια (μπλιαχ!) ή νηστική.
«Πολύ κουράζονται τα παιδιά. Δε τα λυπάσαι;»
Δική της καθημερινή ατάκα όταν ήμουν μικρή: «Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η δουλειά σου. Το διάβασμα. Όλο στο παιχνίδι είναι το μυαλό σου!».
Οι γιαγιάδες πάντα έχουν να πουν ιστορίες, απλά τις προσαρμόζουν ανάλογα με την εποχή. Δε θα μιλήσουν για λύκους και Κοκκινοσκουφίτσες, αλλά για τις κακές παρέες που πρέπει να προσέχουν. Δε θα μιλήσουν για πρίγκιπες, αλλά για την αληθινή αγάπη που πρέπει να προσπαθήσουν πολύ για να τη βρουν. Δε θα μιλήσουν για τις κακές μάγισσες που δίνουν μαγικά φίλτρα, αλλά για κάποια άλλα «μαγικά φίλτρα» που μόνο μαγεία δε προσφέρουν.
Γιαγιάδες! Για πολλές οικογένειες είναι η δεύτερη μάνα. Για κάποιες άλλες είναι μια μακρινή παρουσία. Για κάποια παιδιά είναι μια ανάμνηση που ψάχνουν κάπου στον ουρανό και για κάποια άλλα η παρήγορη αγκαλιά για να πουν αυτά που δε μπορούν να πουν στη μαμά! Γιαγιάδες, αγαπημένες!
