Αυτό το μολύβι είναι σίγουρα Faber Castel. Το καλύτερο, γράφει μαλακά και η μύτη του δε σπάει. Ο σημαιοφόρος δεν έχει χρόνο για σπασμένες μύτες και ξύστρες. Είναι ένα από τα δεκάδες μολύβια μέσα σε μια γεμάτη μολυβοθήκη. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, την ιστορία του.
«Δε μπορώ να πω ότι είμαι από τα μολύβια που μένουν αχρησιμοποίητα. Το αντίθετο μάλιστα. Δε σταματώ ποτέ. Πάντα γράφω. Ακόμη και τη νύχτα που όλοι κοιμούνται, εγώ γράφω. Ακόμη και το καλοκαίρι που όλοι κάνουν διακοπές και ξεκουράζονται, εγώ γράφω. Δε μπορώ να ξέρω αν κουράζομαι ή όχι, γιατί μόνο αυτό έχω μάθει να κάνω.
Σπάνια ζωγραφίζω και νομίζω πως στη μολυβοθήκη δεν υπάρχουν καν μπογιές. Τα μόνα σχέδια που έχω κάνει είναι κάτι μαύρες, άχρωμες ζωγραφιές. Πολλές φορές νιώθω πως οι λέξεις βγαίνουν με κόπο, αλλά δε μου επιτρέπεται να σταματήσω. Η μύτη μου πρέπει να είναι πάντα ετοιμοπόλεμη.
Κάτω από τα δικά μου γραπτά υπάρχει σχεδόν πάντα γραμμένη η λέξη «συγχαρητήρια». Στην αρχή χαιρόμουν και καμάρωνα για αυτή τη λέξη αλλά τώρα πια δε μου κάνει καμία εντύπωση.
Δεν βγαίνω ποτέ έξω παρά μόνο για να πάω στο σχολείο και μετά επιστροφή στο σπίτι. Πολλές φορές ακούω φωνές παιδιών κάπου κοντά και υποθέτω πως παίζουν αλλά δεν τα έχω δει.
Επίσης, δεν έχω δει κάποιο παιδί να έρχεται στο σπίτι για παιχνίδι. Μόνο ενήλικες που μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο κι ο καθένας έχει το δικό του τίτλο: «Ο καθηγητής της φυσικής», «Η καθηγήτρια των αρχαίων»... Όλοι αυτοί με χρησιμοποιούν, για αυτό τους ξέρω. Γράφει ο καθένας τα δικά του, και η μόνη δική μου έννοια είναι να έχω τη μύτη μου έτοιμη για τον επόμενο που θα έρθει.
Στον τοίχο του δωματίου υπάρχουν πολλά χαρτιά με επαίνους, βραβεύσεις και διακρίσεις. Υπάρχει και μια τεράστια φωτογραφία με τον ιδιοκτήτη μου να κρατάει με καμάρι την ελληνική σημαία. Παρατηρώ τον τοίχο, τη μολυβοθήκη που δεν έχει μπογιές και χρώματα, τα ράφια που είναι γεμάτα βιβλία και τα ατελείωτα τετράδια.
Οι φωνές των παιδιών, όμως, κάτω από το μπαλκόνι με ταξιδεύουν σε παιχνίδια ομαδικά, σε τσακωμούς για το «άδικο» σκορ, σε ματωμένα γόνατα, σε αστεία και σε γέλια. Πολλά γέλια.
Είμαι το μολύβι του σημαιοφόρου και επιστρέφω στο γραπτό μου. Αυτή τη στιγμή γράφω ιστορία. Όχι του ιδιοκτήτη μου, ούτε των παιδιών που παίζουν κάτω. Τη δική τους ιστορία θα τη γράψει κάποιο άλλο μολύβι μετά από χρόνια».
