Αν μου πείτε, πώς το αποφάσισα, θα σας πω με τη σειρά μου, ότι δεν το αποφάσισα. Δεν ήταν επιλογή μου να κάνω τόσα παιδιά. Δεν ήταν καν επιλογή μου ο γάμος. Όμως όταν συμβεί μια εγκυμοσύνη κι ο άνθρωπος που ναι δίπλα σου είναι ο άντρας της ζωής σου, τότε δεν έχεις πολλά να σκεφτείς.
Η γέννηση του πρώτου μου παιδιού σηματοδότησε την αλλαγή σε κάθε πτυχή της ζωής μου, την αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου, την αναπροσαρμογή των προτεραιοτήτων μου. Τα πάντα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Όχι γιατί απλώς το αγαπούσα, αλλά γιατί πλέον υπάρχει μια ψυχή, μια ύπαρξη απόλυτα εξαρτημένη από μένα. Ήμουν στην κυριολεξία ερωτευμένη μαζί της. Όλα τα άλλα έρχονταν δεύτερα. Ο σύζυγος, οι συγγενείς, οι φίλοι…
Και τότε ξαφνικά έρχεται η δεύτερη εγκυμοσύνη. Και καταρρίπτεται για άλλη μια φορά ο κόσμος μου όπως τον έχω φτιάξει. Όλοι είναι χαρούμενοι. Μόνο εγώ σκέφτομαι «Γιατί; Γιατί τώρα; Η κόρη μου είναι ακόμα μικρή. Δεν θέλω να την παρατήσω για να ασχοληθώ με το νεογέννητο». Αυτά σκεφτόμουν κι έκλαιγα για τρεις μήνες. Κι έρχεται ο γιος μου. Κι όλοι κλαίνε από χαρά. Εγώ όχι. Είμαι όμως χαρούμενη. Αρχίζω κι αναθεωρώ. Τι βλακείες σκεφτόμουν. Είναι κούκλος κι ο πρίγκιπας μου.
Και πριν προλάβω να προσαρμοστώ στη νέα ζωή, πριν ακόμα καλά-καλά σαραντίσω … Τρίτη αναπάντεχη εγκυμοσύνη. Χαίρομαι. Ανέλπιστα κι απροσδόκητα χαίρομαι πολύ. Όχι όμως όλοι. Όλοι είναι προβληματισμένοι. Εγώ όμως για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι μ΄ αρέσουν τα παιδιά. Ότι τα αγαπώ και τα θέλω. Έντεκα μήνες μετά από το τέλος της δεύτερης εγκυμοσύνης, γεννιέται ο δεύτερος μου γιος, το πιο καλό αγοράκι του κόσμου.
Αν με ρωτήσετε τώρα πως τα κατάφερνα δεν θυμάμαι να σας πω. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ένα πρωινό του χειμώνα, που η Βιβή τρέχει ασταμάτητα γύρω από την τραπεζαρία, ο Δημήτρης κλαίει στο καρότσι, ο Ηλίας κλαίει στο relax κι εγώ κλαίω, κουνώντας ταυτόχρονα καροτσάκι και relax για να καταφέρω να τα ηρεμήσω. Απελπισία, αδυναμία, εξάντληση, νεύρα και κλάμα. Αυτά θυμάμαι πιο πολύ. Όμως τα κατάφερνα αρκετά καλά. Αν εξαιρέσεις ότι δεν κατάφερνα σχεδόν ποτέ να είμαστε στην ώρα μας στις κοινωνικές υποχρεώσεις μας και έκανα να συναναστραφώ με ενήλικες μήνες ολόκληρους, τα πήγαινα αρκετά καλά.
Ώσπου αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ακόμα είκοσι οχτώ χρονών και πρέπει να επιστρέψω στη ζωή μου. Αδυνατίζω, μετά ψωνίζω, δίνω όλα τα μωρουδιακά και ανανεώνομαι γενικώς. Κι αφού αυτό που γίνομαι αρχίζει σιγά σιγά να με ικανοποιεί… συμβαίνει για τέταρτη φορά. Ο γυναικολόγος μου μόλις με αντίκρισε στην αίθουσα αναμονής του ιατρείου του με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και είπε: «Δεν πιστεύω να….». Ναι.Ήμουν ήδη δώδεκα εβδομάδων έγκυος. Το ήξερα. Απλά δεν ήθελα να επιβεβαιωθεί. Και πάλι απ΄ την αρχή. Ρούχα, αποστειρωτές, πορτ-μπεμπέ κτλ. Δεν πειράζει όμως.
Αυτή η εγκυμοσύνη και ο τοκετός ήταν δύσκολα. Εγχείριση, αντιβιώσεις, φάρμακα, πόνοι. Όμως στο τέλος πήγαν όλα καλά. Ο γιατρός μου μου είπε ότι αφού γέννησα και αυτό το παιδί μπορώ να κάνω τα πάντα. Και ήρθε ο Άρης. Ω Θεε μου! Μεγαλείο.
Μέσα σε πέντε χρόνια έχω κάνει τέσσερα παιδιά, που σημαίνει τέσσερις εγκυμοσύνες, θηλασμούς, αποστειρώσεις, γάλατα, κρέμες, πάνες, πάνες, πάνες… Έκανα εφτά χρόνια να κοιμηθώ ολόκληρη νύχτα, να πάω κάπου με τα παιδιά μου χωρίς άγχος. Κάναμε εννέα χρόνια να πάμε κάπου διακοπές. Έκανα δεκατρία χρόνια να βγω μια βόλτα μόνη με τον άντρα μου, χωρίς τύψεις κι άγχος. Χωρίς να χω το μυαλό μου πίσω.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν το τολμούσαμε. Γιατί; Τι να σας πω. Η συμπεριφορά του κόσμου όταν βλέπει μια εξαμελή οικογένεια είναι κάπως επιφυλακτική. Νιώθουν ν΄ απειλούνται από τα πολλά παιδιά. Μην κάνουν πολλή φασαρία. Μην σπάσουν τίποτα. Πόση ώρα θα μείνουν. Μην χαλάσει γενικώς η βολή τους. Ένιωθα παρείσακτη, καημένη, διαφορετική.
Πάντα βέβαια το σπίτι μας ήταν η χαρά κάθε παιδιού. Τα παιδιά τρελαίνονταν να έρχονται και να παίζουν με τα αναρίθμητα παιχνίδια μας και οι γονείς ήξεραν ότι εδώ τα δικά τους παιδιά είναι ελεύθερα να κάνουν ό,τιθέλουν.
Τώρα πια τα πράγματα έχουν αλλάξει και είμαι μόλις 38 χρόνων. Υπάρχουν γυναίκες στην ηλικία μου που κυνηγούν ακόμα δίχρονα. Εγώ έχω μια πανέμορφη κόρη δεκατριών χρόνων, και τρεις γιους λεβέντες που με κάνουν περήφανη κάθε μέρα. Όλα αυτά τα χρόνια αναρωτιόμουν αν οι επιλογές μου ήταν σωστές κι αν ίσως έπρεπε να ακολουθήσω την πεπατημένη. Σήμερα όμως είμαι απόλυτα σίγουρη πως οι θυσίες μας άξιζαν τον κόπο και πως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Αντιμετωπίσαμε δυσκολίες, ρατσισμό, προβλήματα. Όμως κάνοντας τώρα πια τον απολογισμό μας ξέρω πως κάναμε το σωστό και βεβαίως άξιζε τον κόπο.
