Είναι τέτοιος ο πόνος και ο πανικός, τόσο μεγάλη η απόγνωση που δεν ξέρω αν οι λέξεις θα ναι οι σωστές. Τέσσερα χρόνια πριν γνώρισα κάποιον μέσω μιας σελίδας γνωριμιών στο internet (η κατάρα της νέας γενιάς). Βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε. Όλα έμοιαζαν παραμυθένια. Ήταν ευγενικός, γλυκός, γεμάτος διάθεση να με κακομάθει, να μου προσφέρει ότι καλύτερο. Δεν ήμασταν από την ίδια πόλη και έτσι έξιμήνες μετά παραιτήθηκε από τη δουλειά του, ξενοίκιασε το διαμέρισμα του, αποχαιρέτησε φίλους κ οικογένεια και ήρθε να μείνει μαζί μου.
Η συγκατοίκηση αν και γρήγορη, από την αρχή έδωσε καλά σημάδια. Ασχολούμασταν και οι δύο με το σπίτι, ο ένας με τον άλλον και παρά το ότι οι δουλειές μας, μας άφηναν λίγα χρήματα όλα ήταν σε τάξη. Οι λογαριασμοί, κάποια λίγα χρήματα στην άκρη για τον προσωπικό μας χρόνο. Η οικογένεια μου τον αγάπησε αμέσως και του άνοιξε την αγκαλιά της, οι φίλοι μου τον λάτρεψαν και το ίδιο συνέβη και με τους δικούς του. Και ο καιρός πέρναγε γεμάτος αγάπη.
Στα δύο χρόνια αποκτήσαμε ένα αγοράκι. Δεν το είχαμε σκεφτεί, απλώς προέκυψε και συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ το θέλαμε. Ευτυχισμένοι γονείς με τον μικρό μας στη μέση να συμπληρώνει την ευτυχία μας. Δε σκεφτόμασταν τον γάμο ποτέ και ούτε με την απόκτηση του μικρού αλλάξαμε γνώμη. Ήμασταν μαζί, αγαπιόμασταν και πλέον είχαμε κ ένα παιδί. Αν αυτά δεν μπορούσαν να μας κρατήσουν μαζί, τότε σίγουρα δε θα το έκανε ένα χαρτί και δυο υπογραφές.
Και μετά ήρθε η κρίση. Οικονομικές δυσκολίες, μιζέρια, άγχος μπήκαν ανάμεσα μας και μας απομάκρυναν κάθε μέρα και πιο πολύ. Φτάσαμε να κοιμόμαστε χώρια, εγώ στην κρεβατοκάμαρα και εκείνος στο σαλόνι. Με τα βίας μιλάγαμε, με τα βίας μπορούσαμε να περάσουμε 3 ώρες στο ίδιο δωμάτιο χωρίς να τσακωθούμε. Και όταν τσακωνόμασταν… Θεέ μου τι ντροπή, πόσα άσχημα λόγια με μοναδικό σκοπό όχι απλώς να πονέσουν, αλλά να ξεφτιλίσουν τον άλλον. Δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό. Είχα και εγώ ευθύνη και το ξέρω. Ξέρω όμως πως στο τέλος πάντα εγώ ζήταγα συγγνώμη, πάντα εγώ έκανα το πρώτο βήμα, εγώ συγχωρούσα και εγώ έπνιγα μέσα μου τον πόνο και την αδικία μόνο και μόνο γιατί τον αγαπούσα. Και όποιος αγαπάει βρίσκει δικαιολογίες να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ως πατέρας συνέχισε να είναι άψογος και δεν έχω κανένα παράπονο. Ως σύντροφος όμως; Με άφησε ξεκρέμαστη τη στιγμή που τον χρειαζόμουν περισσότερο.
Σα να μην έφτανε αυτό έχασε τη δουλειά του. Το κερασάκι στην τούρτα. Μια οικογένεια με 360 ευρω από το επίδομα ανεργίας δε ζει. Και πάλι εγώ να σφίξω τα δόντια και να είμαι εκεί δίπλα του, να ελπίζω. Γιατί όταν έχεις παιδί μόνο να ελπίζεις μπορείς. Η απελπισία δεν σου επιτρέπεται. Ευτυχώς η ηλικία του παιδιού είναι τέτοια που δεν του επιτρέπει να καταλάβει τι γίνεται και ευτυχώς που στο μόνο που συμφωνήσαμε με τον άντρα μου ήταν να μην τσακωνόμαστε μπροστά του.
Τώρα έρχομαι αντιμέτωπη με ένα ακόμα πρόβλημα. Η απελπισία και η μιζέρια είναι κακιές παρέες και οι κακιές παρέες πάντα σε μπλέκουν σε μπελάδες. Ξεκίνησε να πίνει, στην αρχή μια δυομπίρες για να χαλαρώσει και μετά όλο και περισσότερες για να ξεχάσει… να μην σκέφτεται. Έγινε βίαιος και επιθετικός. Όχι δε με χτύπησε, αλλά οι φωνές, οι προσβολές με όλη τη γειτονιά να μας ακούει και να μας λυπάται είναι χτύπημα και μάλιστα σοβαρό. Τον άνθρωπο που κάποτε θαύμαζα, τώρα άρχισα να τον φοβάμαι. Και έτσι τέσσερα χρόνια μετά την γνωριμία μας, βρίσκομαι χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, με ένα παιδί και με όλους να μου ζητούν να βρω τη δύναμη να φύγω από αυτή τη σχέση. Που να τη βρω; Πως βρίσκεις τη δύναμη να αφήσεις τον άνθρωπο που κάποτε σου χάρισε τα πάντα, τον άνθρωπο εκείνο που αγάπησες όσο κανέναν άλλο και που του εμπιστεύτηκες όλη σου τη ζωή;
