Μια αληθινή ιστορία-ποίημα γιατί στο χωριό μου στον Παρνασσό τα ψάρια ήταν ελάχιστα και πανάκριβα, άρα προορίζονταν για λίγους και εκλεκτούς. Σπάνια έμπαινε το ψαράκι στο σπίτι μας. Γι' αυτό, ακόμη και τώρα, μπορώ άνετα να μπερδέψω τη σαρδέλα με... τον καρχαρία!
Κάποτε ένα μεσημέρι
με τη τσάντα μου στο χέρι
στο σπιτάκι μου γυρνούσα
έτρεχα και τραγουδούσα.
Μ’ είχε πιάσει μία πείνα
από δω μέχρι τη Κίνα,
τίποτε δεν είχα φάει
μόνο το πρωί ένα τσάι.
Πήγαινα λοιπόν στο σπίτι
όταν η ευαίσθητή μου μύτη
μια μυρωδιά εντοπίζει
κι η κοιλιά μου γουργουρίζει.
Μπαίνω μέσα με ορμή
κι αφού δώσω ένα φιλί
κοιτάζω ευθύς τη κατσαρόλα
που είχε μέσα... λίγο απ’ όλα.
Ρύζι, καρότα, μαϊντανό
που βγάζαν μυρωδιές σωρό!
Και τότε βλέπω τη μαμά
που είχε στενάχωρη ματιά.
Ωραία σούπα είχε φτιάξει
μα το ψάρι είχε «πετάξει».
Η γάτα που ήταν πειναλέα,
αλλά και πολύ γενναία,
είχε μπει μέσα στο σπίτι
απ’ του μπάνιου τον φεγγίτη.
Μπήκε μέσα στη κουζίνα
και η πονηρή ψιψίνα
της μαμάς το ψάρι αρπάζει
παρόλο που αυτή φωνάζει.
Και μ’αυτή την ιστορία
που η μαμά με φαντασία
σοβαρά μας είχε πει,
φάγαμε στο πι και φι.
Γιατί δεν πήραμε χαμπάρι
ότι ποτέ δεν είχε ψάρι,
ούτε κι η γάτα μπήκε σπίτι
γιατί... δεν είχαμε φεγγίτη!
Μα, πρέπει να ομολογήσω
και τη μαμά να ευχαριστήσω
πως τόσο νόστιμη σουπίτσα
δεν είχα βάλει στη κοιλίτσα!
Ακόμη και τώρα όταν πεινάω
μια τέτοια σούπα θέλω να φάω.
Ένα πανεύκολο φαγάκι
με μία δόση… ψεματάκι!
