Μπορεί ένα απλό, καθημερινό, παιδικό γεύμα να μετατραπεί σε μυστηριώδη ζούγκλα, νησιωτικό τοπίο, σουρεαλιστικό όνειρο, πίνακα ζωγραφικής; Και βέβαια! Αρκεί η μαμά να έχει φαντασία και ταλέντο. Α, και χρόνο.
Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, όταν εργαζόμουν στα περιοδικά ακόμα και έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι και το παιδί μου, δεν πολυέμπαινα στο facebook, παρά μόνο για επαγγελματικούς λόγους. Και τις φορές που έμπαινα για να βρω πληροφορίες για μια παιδική εκδήλωση, πραγματικά φρίκαρα. Όχι με την εκδήλωση, αυτή την έβρισκα, και πηγαίναμε με τη μικρή μου. Φρίκαρα με όλα όσα ΔΕΝ έκανα για το παιδί μου, για όλα τα φανταστικά που κάνουν οι άλλες μαμάδες.
Γιατί πέρα από την εκδήλωση, έκανα κλικ και λίγο πιο κάτω, λίγο πιο δεξιά. Εκεί, στα πιάτα με τα μπρόκολα-δέντρα, τα πρασόρυζα-γρασίδι, τις (σπιτικές) κοτομπουκιές-καράβια.
Τα χάζευα και την ίδια στιγμή σκεφτόμουν: Να έχει φτιάξει η μάνα μου κανένα γιουβαρλάκι να δώσω στο παιδί ή θα τρέχω πάλι σαν τρελή να μαγειρέψω μην πεθάνουμε από την ασιτία;
Τι κάνω λάθος; Τι έχουν οι άλλες μαμάδες που δεν έχω εγώ; Φαντασία; Ουυυ, απεριόριστη. Ταλέντο; Όχι να το παινευτώ, αλλά ναι, διαθέτω. Χρόνο; ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!
Αυτό μου έλειπε: Χρόνος. Χρόνος για το παιδί μου, για τον άντρα μου, για μένα. Μια καθημερινότητα που να αρμόζει σε μια μαμά που θέλει να είναι δημιουργική εντός και εκτός σπιτιού.
Και με τον καιρό το διευθέτησα. Είπα πολλά αποφασιστικά Όχι σε δουλειές, κάθισα σπίτι, μέτρησα πολλές φορές τα ψιλά στο πορτοφόλι, προσπάθησα, χτύπησα πόρτες, έφαγα πόρτες, δημιούργησα το δικό μου blog, βρήκα τις ισορροπίες μου. Βρήκα χρόνο.
Και μετά, ήρθε η Μαρία Χολέβα με τις φανταστικές της fun food ιδέες, που τις αναρτούσα σε αυτό εδώ το site που τόσο αγαπάτε, και μετά ήρθε και το βιβλίο της «Στη Χώρα των Λαχανικών» που με έκανε να βλέπω το μπρόκολο με άλλη ματιά.
(Να, η ομελέτα-κοτούλα της Μαρίας)
Και έγινα και μέλος σε μια ομάδα Βρεφικής και Παιδικής Διατροφής, που μέχρι πρότινος μου φαινόταν απλά Διαστροφής, και πού και πού χαζεύω εκεί τις δημιουργίες κάποιων μαμάδων ομολογώ υπερταλαντούχων.
(Να, μια δημιουργία από την asimenia damanaki)
Δεν θα φτάσω ποτέ το ταλέντο της Μαρίας ή των μελών της ομάδας αυτής. Μπορώ όμως να εμπνέομαι από εκείνες. Χωρίς άγχος, χωρίς ενοχές, χωρίς ανταγωνισμό. Με τους δικούς μου ρυθμούς και θέλω.
Μπορώ να κόβω μια μπανάνα ροδέλες και να την κάνω ματάκια πάνω σε μια φέτα ψωμί με ταχίνι.
Να κόβω μια κόκκινη πιπεριά και αντί να τη σερβίρω στο πλάι του πιάτου, να την κάνω χαμογελάκι.
Να βάζω το ρύζι σε βουναλάκια, να φτιάχνω pancakes σε σχήμα καρδιάς.
Να κάνω την κόρη μου να χαμογελάει κάθε φορά που θα παρουσιάσω μπροστά της το πιάτο με την μικρή μου τσαχπινιά. Γιατί ξέρει, καταλαβαίνει, ότι αφιέρωσα λίγο περισσότερο χρόνο για εκείνη.
Τώρα πια, η κόρη μου αναλαμβάνει τα ηνία στην κουζίνα. Και εκείνα τα απογεύματα που μου φέρνει ζεστό καφέ και ομελέτα με αβοκάντο στο κρεβάτι, σκέφτομαι ότι πρέπει να πω ένα Ευχαριστώ! στις ταλαντούχες μαμάδες, στις ομάδες, στη Μαρία, γιατί με τον τρόπο τους μού έδειξαν την αξία του χρόνου.
Και εδώ, αν μπορούσα, θα έβαζα μια κόκκινη πιπεριά- χαμόγελο και θα τους την αφιέρωνα.
