"Πότε θα παντρευτείς; Στο ράφι θα μείνεις;". Και παντρεύεσαι. "Πότε θα κάνεις παιδί; Περνάνε τα χρόνια!". Και κάνεις. "Άντε, γρήγορα και το δεύτερο". Με ρωτάτε εάν θέλω; Συγγνώμη κιόλας.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένας φαύλος κύκλος και άτυποι κοινωνικοί κανόνες που δυστυχώς εκφράζονται και σήμερα, μη λαμβάνοντας υπόψη ότι μία γυναίκα ενδεχομένως να μην επιθυμεί να αποκτήσει παιδί, να της αρκεί η γέννηση ενός παιδιού ή να επιθυμεί να δημιουργήσει μία πολυμελή οικογένεια.
Μπορεί, λοιπόν, να αρκούμαστε στο πρώτο μας παιδάκι και να μην θέλουμε να αποκτήσουμε κι άλλα παιδιά επειδή σκεφτόμαστε:
«Δεν έχω αρκετό χρόνο να αφιερώσω στο ένα παιδί, πώς θα είναι άραγε με δεύτερο;»,
«Είμαι αρκετά καλή μητέρα;»,
«Θα έχω κάποιον να με βοηθήσει, εάν υπάρξει ανάγκη;»,
«Θα μπορέσω να ανταποκριθώ οικονομικά στις απαιτήσεις;».
Είναι πολλά τα ερωτήματα και στο σύνολό τους λογικά και κατανοητά. Όμως ακόμη περισσότερες συνήθως είναι οι ενοχέςπου συνοδεύουν την απόφαση του να μην κάνει μία γυναίκα δεύτερο παιδί, ειδικά όταν κάποιος προβάλλει το επιχείρημα ότι «τα μοναχοπαίδια μένουν μόνα τους(!)».
Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά το στερεότυπο ότι τα μοναχοπαίδια μένουν μόνα τους φαίνεται πως δεν ευσταθεί. Ως μητέρες αλλά και συνολικά ως γονείς έχουμε την δυνατότητα να εμφυσήσουμε στο μοναχοπαίδι μας τις αξίες της φιλίας, της οικογένειας, αλλά και των σχέσεων αγάπης και υποστήριξης, με αποτέλεσμα να μην είναι μόνο του, αλλά να είναι χαρούμενο ακόμη κι αν δεν έχει αδέρφια.
Δεν είναι κακό να μην επιθυμούμε να κάνουμε δεύτερο παιδί, πόσω μάλλον να ακολουθήσουμε κάποιες κοινωνικές νόρμες που θέτουν οι άλλοι για εμάς και την οικογενειακή μας κατάσταση.
Το σημαντικότερο είναι να έχουμε ή να βρίσκουμε χρόνο να αφιερώνουμε τόσο στο παιδί μας, όσο στον εαυτό και τη σχέση με τον σύντροφό μας και τελικά να γίνουμε οι γονείς που επιθυμούμε να είμαστε, ακόμη και εάν είμαστε γονείς ενός μόνο παιδιού!
