Αχ, αυτές οι μαμάδες! Πάντα στήριγμα, πάντα εκεί. Λίγο εκνευριστικές, λίγο γκρινιάρες, λίγο δεν μας καταλαβαίνουν, λίγο θέλουν να μας διορθώνουν, αλλά σε κάθε δύσκολη στιγμή πάντα εκεί.
Κι όταν οι δύσκολες στιγμές έρθουν για εκείνες, η απόλυτη ανισορροπία. Η επιβεβλημένη αλλαγή ρόλων. Τότε η μαμά «γίνεται» το παιδί κι εσύ ο κηδεμόνας. Και τότε γίνεσαι εσύ λίγο εκνευριστική, λίγο γκρινιάρα, λίγο δεν την καταλαβαίνεις, λίγο θέλεις να τη διορθώσεις.
Και το χειρότερο: δεν μπορείς να είσαι σε κάθε δύσκολη στιγμή παρούσα. Γιατί οι δύσκολες στιγμές είναι πολλές, κι εσύ έχεις δουλειά, έχεις παιδιά, έχεις άντρα και ναι είσαι ακόμα νέα. Και μέρα με τη μέρα τη βλέπεις να βουλιάζει στη μοναξιά της, να καταβροχθίζεται από την άνοια της, να μικραίνει το σώμα της, το μυαλό της, η ζωή της.
Ενοχές.
Και μετά έρχονται τα πρακτικά ζητήματα. Μία γυναίκα να τη φροντίζει. Καλύτερα Ελληνίδα. Πού να βρεις Ελληνίδα; Κρίση κρίση, αλλά καμία δεν μπαίνει εσωτερική. Λογικό θα μου πεις, έχουν τα σπίτια τους, έχουν τα παιδιά τους. Και αρχίζεις με τις ξένες. Κάποιες καλές, κάποιες όχι. Αλλά είσαι απόλυτα εξαρτημένη. Κι όταν φεύγουν είσαι ξεκρέμαστη. Είναι δύσκολη η δουλειά τους.
Μήπως να τη βάλω σε γηροκομείο; Αλλά ποτέ της δεν ήθελε γηροκομείο. Μικρή ήσουν μα τη θυμάσαι να μιλάει με τις φίλες της και να κατακρίνει τα παιδιά που έκλειναν τους ηλικιωμένους γονείς στο γηροκομείο. Και σε πιάνουν τα κλάμματα. Κι άλλες ενοχές. Και τύψεις. Και μετά πάλι ενοχές. Πόσες τελικά ενοχές μπορεί να αντέξει κανείς!
Έχει άνοια, δεν καταλαβαίνει. Δεν είναι η μαμά σου, είναι ένα σώμα που θέλει φροντίδα, ένα σώμα που κάποτε ανήκε στη μαμά σου. Σου φιλάει τα χέρια όμως όταν σε βλέπει. Σε έχει ανάγκη. Εκείνη δεν θα σε άφηνε ποτέ. Και μια πάλη γίνεται μέσα σου και προσπαθείς να εκλογικεύσεις αυτό που επιθυμείς να μπορούσες να αποφύγεις. Στο γηροκομείο θα τη φροντίζουν. Τα γηροκομεία δεν είναι όπως παλιά. Έχουν γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, νοσηλευτές και ψυχολόγους. Και μπορείς να επισκέπτεσαι συχνά. Αν βουλιάξεις στις ενοχές σου δεν θα είσαι ούτε καλή σύζυγος ούτε καλή μάνα.
Τέλειες λύσεις δεν υπάρχουν όταν το γήρας συνοδεύεται από απώλεια της αυτονομίας. Είναι μία δύσκολη κατάσταση που όμως δεν πρέπει να συμπαρασύρει και τα υγιή μέλη της οικογένειας. Κάποιες αποφάσεις είναι σκληρές, κάποιες αποφάσεις είναι μονόδρομος. Σίγουρα όμως καμία μαμά δεν θα ήθελε το παιδί της να ταλαιπωρείται και να υποδαυλίζει την ευτυχία του εξαιτίας της.
