Μπορεί ένα τόσο δα πιτσιρικάκι να χειραγωγήσει έναν ενήλικα, και μάλιστα τον ίδιο τον γονιό του; Η ιστορία έχει δείξει ότι φυσικά και μπορεί!
Αυτοί είναι τρεις διαφορετικοί τύποι εκφοβισμού που ασκούν τα παιδιά στους γονείς τους:
1. Ο εκφοβισμός προσωπικότητας
Η πιο προκλητική μορφή εκφοβισμού που μπορεί να ασκήσει ένα παιδί είναι ο εκφοβισμός προσωπικότητας, ο οποίος είναι εξαιρετικά επιθετικός.
Για παράδειγμα, του λέτε: “Πήγαινε δεξιά,” και το παιδί πηγαίνει αριστερά ή “Κάθισε ήσυχος» και εκείνο θα σηκωθεί και θα τρέξει.
Το παιδί είναι παρορμητικό, ανυπόμονο και θέλει να ζει με τους δικούς του όρους. Απορρίπτει κάθε προσπάθεια που κάνουν οι γονείς για να διαχειριστούν τη συμπεριφορά του.
2. Ο εκφοβισμός των ανήσυχων παιδιών
Τα ανήσυχα παιδιά έχουν την τάση να ταλαντεύονται μεταξύ της προσκόλλησης στους γονείς τους και της τάσης που τα ωθεί μακριά από αυτούς.
Η κατηγορία αυτή των παιδιών δεν μπορεί από μόνη της να ηρεμήσει και να απομονώσει την ανησυχία που νιώθει. Τη στιγμή που αισθάνονται ότι απειλούνται τρέχουν φοβισμένα στους γονείς τους για να τα καθησυχάσουν. Μόλις λάβουν την απαραίτητη φροντίδα απορρίπτουν τους γονείς τους και πάλι, και έτσι ο κύκλος επαναλαμβάνεται.
Αν τα παιδιά δεν μάθουν από τους γονείς ότι πρέπει στη ζωή και ειδικά από τις μικρές ηλικίες να είναι αυτάρκη, τότε θα γίνουν «μοχλοί» πίεσης, γεγονός το οποίο θα είναι αρνητικό για τα αυτά αλλά για τους γονείς. «Η αγάπη που επιτρέπει τελικά αποδυναμώνει».
3. Ο χειριστικός εκφοβισμός
Αν οι γονείς πάσχουν από φόβους και ανασφάλειες σχετικά με την ανατροφή των παιδιών τους, η χειραγώγηση εκφοβισμού από το παιδί στο σπίτι είναι μονόδρομος.
Ψεύτικες ασθένειες ή τραυματισμοί, περίτεχνα παιχνίδια, εκβιασμοί, είναι τα «εργαλεία» που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα παιδί για να χειραγωγήσει τους γονείς του και να ικανοποιήσει με αυτό τον τρόπο τις επιθυμίες και τις ανάγκες του, «πατώντας» στην ανασφάλεια των γονιών και στη δημιουργία αμφιβολιών.
Οι τρεις παραπάνω κατηγορίες εκφοβισμού των παιδιών προς τους γονείς αποτελούν ένα αρκετά περίπλοκο θέμα και σίγουρα δεν μπορεί να αναλυθεί αποκλειστικά σε αυτά τα τρία χαρακτηριστικά.
Το βέβαιο είναι ότι τα παιδιά αισθάνονται έντονο φόβο και άγχος με αποτέλεσμα λόγω της ηλικίας τους να μην μπορούν πάντα να το εκφράσουν. Κι έτσι, καταφεύγουν σε συμπεριφορές οι οποίες προέρχονται από αυτή τη συγκεκριμένη εσωτερική τους αναταραχή.
Οι γονείς είναι καλό να προσέχουν ιδιαίτερα τέτοιου είδους συμπεριφορές για να μπορούν να καταλαβαίνουν ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των παιδιών τους, ώστε ανά πάσα στιγμή να έχουν τη δυνατότητα να τους προσφέρουν αποτελεσματική βοήθεια.
