Ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Η Μαρία κεντούσε στο πανί της. Πού και πού σήκωνε τα μάτια και κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο! Τι όμορφο είχε φτιάξει ο Θεός τον κόσμο! Πόσο άσχημο τον είχαν κάνει οι άνθρωποι!
Και ξαφνικά, ένα απόκοσμο φως γέμισε το δωμάτιο κι ένας ολόλαμπρος άγγελος στάθηκε μπροστά στην κόρη.
-Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Θεός μαζί σου, της είπε. Σου φέρνω μήνυμα από τον ουρανό. Εσένα διάλεξε ο Θεός μας, για να γεννήσεις τον γιο Του!
Ταράχτηκε η σεμνή Μαρία. Τέτοια τιμή πώς να τη χωρέσει ο νους της! Μα πάλι, έτσι το θέλησε ο Θεός κι εκείνη απλά θα τον υπάκουε.
Ευαγγελισμός! Χαρμόσυνη είδηση! Θα έρθει αυτός που χρόνια περίμεναν, να τους μιλήσει για την αγάπη, την καλοσύνη, τη συγχώρεση. Να τους δείξει με την ίδια τη ζωή του τον τρόπο και το δρόμο για την πραγματική χαρά!
Πολλά χρόνια μετά, την ίδια μέρα, 25 του Μάρτη, στην Ελλάδα, οι άνθρωποι θα δώσουν μια μεγάλη υπόσχεση κάτω απ’ του Θεού το βλέμμα:
Ελευθερία ή θάνατος!
Τετρακόσια χρόνια περίμεναν τη λευτεριά τους. Τετρακόσια χρόνια κεφάλια σκυμμένα, μάτια τρομαγμένα, καρδιές σκλάβες. Πολλοί τους υποσχέθηκαν βοήθεια αλλά δεν ήρθαν. Αν θες να ζεις ελεύθερος πρέπει να αγωνιστείς μόνος κι αν χρειαστεί να πεθάνεις κιόλας. Τότε έχει αξία η λευτεριά!
Την ίδια μέρα που ο αρχάγγελος έφερνε το μήνυμα του ερχομού του Λυτρωτή του κόσμου, την ίδια μέρα ο ανοιξιάτικος αέρας σκόρπιζε απ’ άκρη σ’ άκρη στη σκλαβωμένη Ελλάδα το μήνυμα της Επανάστασης:
Ή θα λευτερωθούμε ή θα πεθάνουμε!
Έτσι άρχισαν όλα. Από την Πελοπόννησο και το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας ξεσηκώθηκαν οι Ραγιάδες, να διώξουν τον Τούρκο τύραννο. Δύσκολος αγώνας. Οι λίγοι ενάντια στους πολλούς. Χωρίς όπλα, χωρίς χρήματα, χωρίς οργάνωση. Αλλά με μια ψυχή, με μια πίστη: Για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας την ελευθερία.
25η Μαρτίου διπλή γιορτή, διπλή χαρά! Μία ιδέα: Λευτεριά! Γι’ αυτό γιορτάζουμε. Τη Λευτεριά απ’ ό,τι σκλαβώνει σώμα και πνεύμα.
